Allah çirkin şansı versin

Linçse linç yahu yetti canıma, diyerek ve kanalın adının da dibine kadar hakkını vererek tüm küstahlığımla konuştuğum, ilk defa bu kadar filtresiz ve kendime "kadın olmak" tanımları üzerinden otosansür uygulamak zorunda kalmadan, kendimi buna zorlamadan hazırladığım bir bölüm oldu. Çünkü içim şişti artık saklanarak yaşamaktan. Ama hiç utanmıyorum. Artık utanmıyorum. Bana ait olmayan, sırf kadın bedeniyle dünyaya gelmiş olmam ve ataerkil kodlar yüzünden sanki hep kusurlu, ayıplı, utanılacak bir bedenle yaşıyormuşum gibi hissettiren, sorumlusu-suçlusu olmadığım bir utancı taşımayı reddediyorum artık. Kendim olarak, cesurca ve özgürce yaşamak konusundaki ısrarımı da sürdüreceğim. Bu bölümü dinleyen her kadının "öyle ya da böyle" kendi hikayesinde karşılıklarını bulabileceklerini çok iyi biliyorum, bir kadın olarak ben de bunları yaşadığım için. Ama sindirmesi ve insanın kendine ifade etmesi, yüzleşmesi zor olan epey de rahatsız edici konular bunlar. Bölümde açıkladığım üzere, kimseyi incitmek gibi bir niyetim olmamakla birlikte politik doğruculuğa sığınarak apaçık önümüzde duran bir gerçekliği de inkar etmeyeceğim. Etmedim de. Ama farkında olmadan, niyetim bu olmasa da tek bir kadının dahi ruhunu incittiysem özür dilerim. En derinlerde eleştirdiğim şey "kadının kadına düşmanlığı" söylemlerinin de nedeninin ataerkinin bizzat kendisi oluşuydu. Bunun bağlamından koparılarak başka bir yöne çekilmesi ve yanlış anlaşılması en son isteyeceğim şey. Fakat, yine de elimden geldiğince kendim kalarak kendimi ifade ettim ve tüm hayatımı adadığım tek büyük mücadelem, feminist mücadele adına yaptım bunu. Umarım böyle de karşılık bulur. Linç yerine destek görürüm canım kadınlardan. Çünkü "Kadın kadının düşmanı falan değil, yurdudur".